کد مطلب:27082 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:9

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

با توجه به آن كه در روايات اسلامي گفته شده از دنيا براي آباداني آخرت استفاده كنيد و دنيا پلي به جهان آخرت است و... چرا براي دنيا ارزش قائل نشدهاند، در حالي كه همه چيز در دنيا ساخته ميشود اگر دنيا فاني و زودگذر است، چرا خدا انسان را از ابتدأ با اين دنيا آشنا كرد، ميتوانست دنيا را به او بشناساند، تا اگر او دوست داشت به دنيا بيايد و اگر نخواست نيايد، آيا انسان در اين زمينه اختيار كامل دارد؟

اين كه دنيا محل زراعت و كاشت براي آخرت است يك حقيقت است و رواياتي نيز در اين باره وجود دارد چنان كه حضرت پيامبراكرم9 ميفرمايد: الدنيا مزرعة الاخرة; دنيا محل زراعت و كاشت براي آخرت است.(ر.ك: عوالي اللالي، ابن ابي جمهور، ج 1، ص 267، انتشارات سيدالشهدأ، قم.)

در مقابل رواياتي نيز وجود دارد كه از دنياطلبي، دنيا زدگي و دل بستگي به متعلقات اعتباري و زودگذر دنيا مثل پست، مقام، شهرت، مال و ثروت و... مذمت كرده است.

بنابراين، تضاد و مغايرتي بين روايات دربارة دنيا نيست و انسان با استفاده از اختيار و ارادهاي كه دارد ميتواند با استفاده از نعمتهاي دنيا سعادتمند شده و سراي آخرت خويش را آباد كند و نيز ميتواند با استفاده از دنيا و دلبستگي به آن و متعلقات اعتباري و زودگذر آن، تنها بهدنيا بچسبد و فريب وسوسههاي دنيا بخورد و از سراي آخرت باز بماند و غافل شود.

افزون بر آن چه گذشت خلقت انسان و آمدن او بهدنيا تفضل و سعادتي از ناحيه خداوند متعال به انسانها است; يعني مدال افتخار انسانيت وو جود پيدا كردن و سپس پيمودن راه كمال و سعادتمند شدن و جاگرفتن در بهشت رضوان و سراي جاودانه آخرت نصيب چنين انسان هايي شده است.

پس خلق به خودي خود داراي حسن و نوعي تفضل و داراي حسن ذاتي است از ويژگيهاي خداوند متعال اين است كه خلق كند. و هر انساني نيزبه طور فطري طالب وخواستار رشد، كمال و زندگي جاودانه است.

بنابراين، وجود بخشيدن به انسانها نوعي لطف از طرف خداوند متعال است و انسانها ميتوانند از اين فرصت بهترين بهره برداري را بكنند.(ر.ك: اخلاق در قرآن، آيت الله مصباح يزدي، ج 1، ص 213 ـ 230، انتشارات مؤسسة آموزشي و پژوهشي امام خميني;، قم.)